Szatnia polska

2010-01-12

Szatnia w Teatrze Muzycznym „Roma”. Po spektaklu wielki tłum próbuje odebrać kurtki. Wychodzę mniej więcej w pierwszej 1/3 widzów z sali, ustawiam się w tłumie czekającym do szatni. Gdy wreszcie odbieram kurtki, moje są jednymi z ostatnich jakie wiszą na wieszakach. Niemal wszyscy, którzy byli za mną, znaleźli się przede mną.

Sala Kongresowa, po koncercie. Ustawiam się w kolejce do mojego segmentu szatni. Po około dziesięciu minutach stania jest przede mną 7 (siedem! policzyłem!) osób, które wcześniej były za mną lub „obok” mnie.

Nie rozumiem tego zjawiska. Dzieje się to w miejscach skądinąd „kulturalnych”. Trudno też powiedzieć, że to efekt wychowania w komuniźmie, bo większa część osób to ludzie młodzi, którzy nie bili się w kolejkach po wołowe z kością, które właśnie „rzucili”. O co więc chodzi?

Odmawiam grania w tę zabawę — fizycznie jestem pewnie w górnym decylu obecnych w kolejce, ale brzydzi mnie łokciowanie się z kobietami w kolejce do szatni. Szkoda, że po doskonałym spektaklu trzeba sobie popsuć humor walką w szatni.